Άχγος και Κρίσεις Πανικού
Ήταν ακόμα μία Τρίτη και ετοιμαζόταν να πάει στη δουλειά της. Είχε δεν είχε κοιμηθεί 4 ώρες. Όλο το βράδυ γυρνούσε στο κρεβάτι, με τις σκέψεις να μη την αφήνουν σε ησυχία. Ο ύπνος ήρθε γλυκός και βαρύς λίγο πριν το ξυπνητήρι, εκείνη όμως κατάκοπη αδυνατούσε να το ακούσει. Είχε ανάγκη να κοιμηθεί, μιας και ήταν άυπνη. Όταν σηκώθηκε και είδε την ώρα πάγωσε! Πετάχτηκε πάνω και άρχισε να τρέχει πανικόβλητη. Ήταν η ημέρα της παρουσίασης της που προετοίμαζε τόσο καιρό.. δεν γινόταν να αργήσει! Ετοιμάστηκε όσο πιο γρήγορα μπορούσε και κατευθύνθηκε τρέχοντας προς το αμάξι της.
Άνοιξε το ράδιο, πήρε μία ανάσα και ξεπάρκαρε. Σιωπή. Πάγωσε ξανά… «Ωχ όχι! Ξέχασα τον υπολογιστή με την παρουσίασή μου, πρέπει να γυρίσω πίσω να το πάρω!». Και το άγχος συνεχίζεται..
Λαχανιασμένη και αργοπορημένη έφτασε στην εταιρεία, όπου το meeting είχε ήδη ξεκινήσει. Ήταν η επόμενη στη σειρά να παρουσιάσει. Ευτυχώς πρόλαβε. Κάθισε πίσω, χαλάρωσε και το μυαλό της άρχισε να πετάει σε όσα είχε να κάνει εκείνη την εβδομάδα, που δεν ήταν και λίγα…
Το μεσημέρι, μετά από την παρουσίαση της, βγήκε να κάνει διάλλειμα για φαγητό με λίγους συναδέλφους. Απόλαυσε το φαγητό της και την καλή παρέα. Μα ξαφνικά ένιωσε ζαλάδα, εφίδρωση και ένα αίσθημα φόβου ότι κάτι πολύ κακό θα της συμβεί. Η ανάσα της έγινε κοφτή και γρήγορη ενώ παράλληλα άρχισε να τρέμει. Ένιωσε ότι έχανε το μυαλό της. Οι συνάδελφοί της, της έδωσαν λίγο νερό και την έβαλαν να καθίσει κάπου έξω. Μετά από λίγο συνήλθε και επέστεψε μουδιασμένη στο γραφείο. Το επόμενο πρωί, ενώ βαφόταν, ένιωσε ένα βάρος στο στήθος, ταχυκαρδία και δύσπνοια. Βγήκε γρήγορα από το μπάνιο και κάλεσε αμέσως τους δικούς της, οι οποίοι την πήγαν στα επείγοντα.
Οι γιατροί μετά από αρκετές εξετάσεις, την καθησύχασαν λέγοντας της ότι είναι υγιέστατη, αλλά πολύ κουρασμένη και αγχωμένη. Μέσα στις επόμενες μέρες τα συμπτώματα αυξανόντουσαν, με αποτέλεσμα να φοβάται να ξανά-οδηγήσει, να βρίσκει δικαιολογίες ώστε να μην πηγαίνει στην εταιρεία και γενικότερα να αποφεύγει δραστηριότητες εκτός σπιτιού. Αν έβγαινε, θα το έκανε μόνο σε περίπτωση που κάποιος δικός της θα την συνόδευε, μιας και έτσι αισθανόταν μεγαλύτερη ασφάλεια.
Στην αρχή πίστευε πως όλο αυτό θα περνούσε από μόνο του, οι μέρες όμως περνούσαν και τίποτα δεν άλλαζε. Έμενε κλεισμένη στο σπίτι συνεχώς, δεν είχε όρεξη για τίποτα και το αίσθημα φόβου ήταν πλέον μόνιμο. Οι φίλες της την πίεζαν να πάρει βοήθεια από κάποιον ειδικό ψυχικής υγείας.
Μετά από καιρό, τα αισθήματα άγχους, φόβου και θλίψης έγιναν αβάσταχτα και έτσι βρήκε τη δύναμη να καλέσει έναν ψυχολόγο. Μέσα από την ψυχοθεραπεία έμαθε να ακούει τον εαυτό της χωρίς να τον κρίνει, έμαθε να εκφράζει όσα νιώθει αλλά και να αντιμετωπίζει διαφορετικά τις καθημερινές αγχογόνες καταστάσεις. Γνώρισε τον αυθεντικό εαυτό της, τον αγκάλιασε, σταμάτησε να είναι αυστηρή και απαιτητική μαζί του και κατάλαβε πως ο τρόπος που αντιδρούσε απέναντι στα γεγονότα όχι απλά δεν ήταν λειτουργικός, αλλά της δημιουργούσε επιπλέον πίεση. Αναγνώρισε πως ο τρόπος αυτός δεν ήταν δικός της, αλλά είχε εκπαιδευτεί σε αυτόν από παλαιότερα βιώματα. Ήταν πια καιρός να απαλλαγεί και να δώσει καινούριες νοηματοδοτήσεις.
Από τη μία γνωρίζουμε πως το άγχος είναι μια φυσιολογική, ανθρώπινη αντίδραση απέναντι σε στρεσογόνες καταστάσεις. Ανά καιρούς όμως, το άγχος που νιώθουμε, είναι διαφορετικό και αποτελείται από έντονο φόβο που βιώνει κάποιος όταν τον κυριεύει μία κρίση πανικού. Στις μέρες μας είναι αρκετοί εκείνοι που υποφέρουν από κρίσεις άγχους. Μετά από την πρώτη κρίση, υπάρχει περίπτωση το άτομο να εστιάζει υπερβολικά σε οποιαδήποτε αίσθηση άγχους ή σε σωματικές ενοχλήσεις. Ακόμα, μπορεί να προκαλέσει από μόνος του συμπτώματα πανικού, μόνο και μόνο στην σκέψη αρνητικών σεναρίων που μπορεί να προκαλέσουν φόβο. Δημιουργώντας έτσι ένα «αυτό-σαμποτάζ» κατά του ίδιου του εαυτού του. Αυτό ακριβώς είναι «ο φόβος, για τον φόβο», που έρχεται να επιβεβαιώσει ότι οι κρίσεις πανικού, είναι στην ουσία κρίσεις φόβου και απώλειας του ελέγχου.
Ο Ιούλιος Καίσαρας είχε πει «Το αόρατο κατά κανόνα, διαταράσσει τον ανθρώπινο νου περισσότερο απ’ ότι το ορατό». Όσα δεν μπορεί να πει η ψυχή πια τα λέει το σώμα μέσα από τα συμπτώματα των κρίσεων αυτών. Στην ψυχοθεραπεία τα συμπτώματα άγχους χρησιμοποιούνται ως ένα «παράθυρο» προς τον εσωτερικό κόσμο, οπού εκεί θα βρεθούν οι βαθύτεροι λόγοι ή αλλιώς τα αίτια των κρίσεων αυτών. Στην πορεία της θεραπείας το άτομο θα καταλάβει πως το άγχος ήταν μόνο η κορυφή του παγόβουνου με τη ψυχοθεραπεία να είναι ένα μέσον που θα τον βοηθήσει να ανακαλύψει και το υπόλοιπο κομμάτι που βρίσκεται «κάτω από το νερό», όπου εκεί θα γνωρίσει και θα αποδεχθεί τον αυθεντικό εαυτό του.
Η ιστορία που ακολούθησε αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα. Τα πρόσωπα, τα φύλα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα με την πραγματικότητα είναι συμπτωματική.